Bryan Alberts: “Ik wil niet meer gezien worden als de Amerikaan in het Nederlandse team”

3x3-basketballer Bryan Alberts (30) groeide op in het land van de NBA en basketbalsupersterren. In de VS legde hij ook de basis voor zijn eigen carrière. Toch speelt hij, dankzij zijn Nederlandse roots, voor TeamNL. Maar wat als Team USA morgen aanklopt? “Ik zou nooit switchen. I will stand with my brothers.”

Bryan is bepaald geen onbekende voor TeamNL. In aanloop naar de Spelen in Parijs, waar Nederland geschiedenis schreef, kwam de 1,96 meter lange basketballer in actie tijdens de kwalificatietoernooien. Tot de definitieve selectie schopte hij het nét niet. “Het kwam te vroeg. Ik kom uit het 5x5-basketbal. 3x3 is echt een ander spel. Ik had daar nog niet genoeg ervaring in. Maar natuurlijk was ik er graag bij geweest. Ik stond als reservespeler klaar om in te springen als dat nodig was. En ik ben trots dat ik het team op weg heb kunnen helpen naar Parijs.”

Nu zijn de kaarten opnieuw geschud, en is hij een vaste waarde in het team dat deze maand naar het WK gaat, samen met Worthy de Jong, Jan Driessen en Dimeo van der Horst.

Fifty fifty

Bryan speelt inmiddels twee seizoenen 3x3 voor Nederland, eerder ook 5x5 voor Jong Oranje. En daarna bij professionele competities in onder meer Zweden, IJsland en Noorwegen. Maar zijn basketbalcarrière begon in zijn geboorteland, de Verenigde Staten, in Los Angeles, de thuisstad van zijn moeder. Hij heeft twee paspoorten, een Amerikaanse en een Nederlandse. “Ik voelde me altijd fifty fifty; half Nederlands, half Amerikaans. Mijn vader is een Amsterdammer die op zijn 25e naar Amerika verhuisde en daar een gezin stichtte. Elk jaar gingen we wel een keer naar Nederland om familie op te zoeken. Ik hield daarvan, ik ben echt een familiemens. En ik vind het mooi hoe mensen hier voor elkaar zorgen. Ook in het team merk ik dat. Wat het beste is voor het team, dát telt. In Amerika stellen mensen zichzelf eerder voorop.”

Chocoladedingetjes

Zijn vader deed wel een poging om hem als kind Nederlands te leren, maar omdat zijn moeder de taal niet sprak, verwaterde dat uiteindelijk. Toch voelt Nederland vertrouwd, vertelt hij. “Ik hou echt van die kleine chocoladedingetjes voor op brood. Hoe heten ze nou..?” Met zes dozen hagelslag reisde hij steevast terug naar Amerika na een bezoek aan Nederland. Zijn droom om ooit voor Nederland te spelen is uitgekomen, en daar schept hij graag over op tegen zijn Amerikaanse vrienden, zegt hij lachend. “Ze zijn best jaloers.”

Identiteit

Toch is hij anders gaan kijken naar zijn identiteit. “Nu ik hier speel, ben ik erachter gekomen dat ik misschien meer Amerikaans ben dan ik dacht. Ik heb het grootste deel van mijn leven daar gewoond, en hoe ik praat, speel, me kleed, het is allemaal Amerikaans beïnvloed. Ik ben bijvoorbeeld gewend om ook mensen die ik niet ken te groeten, ze tijdens het boodschappen doen te vragen hoe het gaat. Gewoon smalltalk. Mensen schrikken daar soms van. En ik moet op mijn beurt weer wennen aan hoe direct en gestructureerd Nederlanders zijn. Ze zeggen onomwonden wat ze ergens van vinden. En ik spreek nog geen Nederlands. Dat is iets wat ik echt nog wil leren.”

Zou hij dan toch liever voor de VS spelen, als hij de kans kreeg? “Never. Ik zou nooit switchen. Ik kies altijd voor Nederland. We hebben met elkaar in het team zo’n goede chemistry. We hebben echt een bijzondere band. Ik ben een loyale jongen, dus: I’ll stand with my brothers. Ja, het zijn echt een soort broers voor me. De taal is daar ook geen barrière. Ik spreek Engels, maar ik begrijp mijn teamgenoten als zij Nederlands spreken. Als ze echt geen misverstanden willen, spreken ze Engels. En ik denk dat mijn Amerikaanse achtergrond ook wat toevoegt aan het team.  Die ‘outgoing’ -houding bijvoorbeeld. Ik help ze om tijdens het spel in een positieve mindset te komen. Maar goed, voor het geld kun je beter in Amerika spelen. Wat die jongens in het nationaal team daar verdienen…,” zegt Bryan lachend.

Spelen in oranje

Hij merkt dat zijn kijk op wie hij is en wat zijn afkomst voor hem betekent, aan het veranderen is. “Ik denk dat ik mijn Nederlandse roots voorheen vooral als een leuke bonus zag. Nu ik in Amsterdam woon, voelt het echt als een belangrijk onderdeel van mij. Iets dat ik verder wil ontwikkelen en onderzoeken. Ik sta heel erg open om nieuwe dingen over Nederland en de cultuur te leren.”

Dus als hij dat oranje tenue draagt, dan doet dat wat met hem, vertelt hij. “I really love it. Het is een ander soort trots om voor iedereen te spelen. Ik speel nu niet alleen voor mezelf of het team, maar voor een land, een gemeenschap. Dat brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Een gezonde druk om het beste uit jezelf te halen en op je best te presteren.”

En zijn Nederlandse vader? “Die blijft tot vier uur ’s nachts op om een wedstrijd te kijken. Hij belt me altijd voor de wedstrijd om me succes te wensen. Hij is heel betrokken, en ik weet dat hij heel trots is dat ik voor Nederland speel.”

Imago van basketball

Bryan leeft van toernooi naar toernooi, maar één doel heeft hij scherp voor ogen: de Olympische Spelen in Los Angeles. “Spelen in de stad waar ik ben geboren, uitkomen voor het land waar ik nu woon, dat is echt mijn droom.” Dan zou hij ook aan zijn Amerikaanse vrienden willen laten zien wie hij is geworden. Een speler die alles doet voor zijn team, die oranje met trots draagt. “Dan vertegenwoordig ik met recht het Nederlandse volk. Tegen die tijd wil ik uitstralen dat ik meer Nederlands dan Amerikaans ben. Dan wil ik niet meer gezien worden als ‘de Amerikaan in het Nederlandse team’.”

Maar tot het zover is, is er nog werk aan de winkel. “Nederland heeft zichzelf met olympisch goud op de kaart gezet, en het is hard werken om daar te blijven. Het is wel een boost geweest voor het imago van de sport. In de VS is het aanzien van professionele basketballers nog veel hoger. Ik zou het mooi vinden als Nederland ook op dat niveau kan komen. Maar dan moeten we blijven werken om te laten zien dat we bij de beste landen ter wereld horen.”