Terugblik Europese Spelen: Van Minsk krijg ik over drie jaar nog steeds een lach op mijn gezicht

De Europese Spelen in Minsk zitten erop. Nederland keert met 29 medailles huiswaarts. Het moment bij uitstek om terug te blikken. Wat hebben deze Spelen voor badmintonster Selena Piek, boksster Jemyma Betrian en Chef de Mission Pieter van den Hoogenband betekend?

Natuurlijk staat het woord excelleren met hoofdletters in zijn woordenboek geschreven. En met 29 medailles, waarvan er liefst negen de allermooiste kleur hadden, is er ook buitengewoon goed gepresteerd in Minsk. Maar de manier waarop die plakken tot stand kwamen, is voor Chef de Mission Pieter van den Hoogenband ook van groot belang.

“Weet je wat ik prachtig vond? De wegrace bij de vrouwen. We waren als Nederland de grote favoriet. En daardoor werd het ons land tegen de rest van Europa. Maar onze dames werkten zo goed samen dat we op plek één en twee eindigden. Samen gaven ze uiteindelijk iedereen het nakijken. Schitterend.”

Wie ook iedereen het nakijken gaf was Selena Piek. Zij pakte op de voorlaatste dag badminton-goud met haar dubbelpartner Cheryl Seinen.

“Dit betekent alles voor mij”, zegt Piek. “De afgelopen jaren waren niet makkelijk. Ik heb een flinke blessure gehad en zat niet lekker in mijn vel. Daarnaast moesten Cheryl en ik aan elkaar wennen als nieuw dubbelkoppel. Ik heb mij hardop afgevraagd of ik het nog wel kan. Of ik het nog wel wilde? Of ik het nog leuk vond? Nou, dat is gelukkig de laatste tijd veranderd. Ik weet nu en hier zeker dat ik het nog héél leuk vind. Van Minsk krijg ik over drie jaar nog steeds een lach op mijn gezicht.”

Leuke hangplek
“Ook het contact met andere sporters was leuk. In onze lounge kwamen we elkaar tegen. Dat was een leuke hangplek, waar we tv konden kijken, gamen, of gewoon kletsen. Door die momenten volg je elkaar. Vraag je op de gang hoe het ging en wens je elkaar succes. En ga je bij elkaar kijken. Dat contact met mensen uit andere sporten is heel bijzonder. Uniek.”

Alle sporters kwamen na hun wedstrijden aan het eind van de dag samen. In een half uurtje zette Van den Hoogenband dan de succesvolle sporters in het zonnetje.

“Ik vind het belangrijk om af en toe stil te staan bij successen”, licht de Chef de Mission toe. “Op zo’n evenement heb je de neiging om in een sneltreinvaart door te denderen. Maar ik wilde graag die waardering naar elkaar uitspreken. Dat werd een leuk geheel, omdat we ook twee vrijwilligers uit Minsk vonden die voor de muziek wilden zorgen. Eén van die gasten had nog meegedaan aan de voorrondes van het Jeugd Songfestival. Die optredens werden een ritueel, waar de andere landen stiekem wel jaloers op waren.”

Leerzaam vond Van den Hoogenband het contact met de andere chefs. “We spraken dagelijks met elkaar. Het ging dan vooral om hoe we het samen nóg beter konden maken. Nog meer konden bereiken door elkaar te helpen. Ik wilde vooral zorgen dat de sporters het goed hadden. Op een plezierige manier een prestatieklimaat neerzetten. Daar ging het mij om. Ondertussen moet ik niet onnodig veel aandacht opeisen. Het laatste wat ik wilde was dat ik in de weg zou lopen.”

Dankbaar en gezegend
“Pieter was er juist op de goede momenten voor ons als sporter”, zegt boksster Jemyma Betrian. “Een superrelaxte vent, die zich heel open en toegankelijk opstelde. Een échte kampioen.”

Betrian, die brons pakte in de klasse tot 57 kilo, maakte in eind 2017 de overstap van kickboksen naar boksen. “Om mijn olympische droom waar te maken. En een deel van die droom is hier in Minsk uitgekomen. Met het Nederlands team naar een groot toernooi. Dat was wat ik wilde. Ik voel me gezegend en dankbaar.”

“Het contact met andere sporters vond ik echt te gek. Ik heb veel opgetrokken met Britt Eerland, de tafeltennisster. We hebben goede, beste diepe gesprekken gehad. Over sport en over geluk. Waarom je ooit bent gaan sporten. En dat je dat soms weleens vergeet. Maar we zijn op een vrije dag ook samen gaan shoppen.”

Voor vele sporters waren deze Europese Spelen een eerste kennismaking met een multisportevent. Zo ook voor Betrian: “Voor mij was dit toernooi heel leerzaam om mee te maken. Zo weet je toch een beetje hoe het er op de Olympische Spelen ook uit ziet. ”

Piek had die ervaring al wel. Zij maakte drie jaar terug de Spelen van Rio mee. “Het principe is hetzelfde, maar de Olympische Spelen zijn natuurlijk veel groter. Vergelijk het maar met een stad en een dorp. Maar ik had nu gewild dat ik eerst naar de Europese Spelen was gegaan, voordat ik naar Rio ging. Daar was ik onder de indruk van het dorp, het verblijf met zo’n grote groep, de gigantische eetzaal…noem het maar op. Dit toernooi is een ideale opstap naar de Spelen. Dit is het enige evenement voor ons dat daar in de buurt komt.”

Ultieme vorm van respect
Wat blijft is de herinnering aan een toernooi dat een karrenvracht aan waardevolle ervaringen opleverde. Van den Hoogenband: “Maar wat op mij ook veel indruk maakte, was een moment waarop iemand een punt verloor. Het ging om Li Jie, die op de vorige Europese Spelen zilver haalde. De druk zat er bij haar dus goed op."

"Ze speelde een belangrijke wedstrijd tegen een Duitse en kreeg het punt mee, terwijl de bal van haar tegenstander duidelijk Jie’s kant van de tafel raakte. Li Jie gaf op dat moment zelf aan dat het punt voor haar tegenstander was. Een prachtig moment van sportsmanship. De ultieme vorm van respect en een prachtig voorbeeld van de olympische gedachte.”