Van hernia naar medaille: de veerkracht van Simeon Catharina

Hij overwoog zelfs te stoppen met topsport. Met een dubbele hernia lag judoka Simeon Catharina begin dit jaar twee weken op bed. Toch boekte hij drie maanden later één van de belangrijkste overwinningen uit zijn carrière.

Over het talent van Simeon Catharina was iedereen het wel eens. De Haagse judoka, die uitkomt in de klasse tot honderd kilo, hikte al jaren tegen een topprestatie aan. Maar in klinkende medailles op een groot titeltoernooi betaalde dat talent zich niet uit. “In het judo hoor je er pas echt bij als je een medaille hebt op een EK, WK of Olympische Spelen”, weet Simeon.

Project Simeon

Een vijfde plaats op het EK in 2022 in Sofia was lange tijd zijn beste resultaat. Nadat hij de Olympische Spelen in Parijs was misgelopen, wilde de op dat moment 26-jarige Simeon het anders aanpakken. “Ik was niet tevreden met mijn resultaten van de anderhalf jaar daarvoor. Ik wilde een duidelijk verschil zien in mijn resultaten.”

Makkelijk werd dat niet. Het contract van zijn coach werd na de tegenvallende prestaties van de judoka’s in Parijs niet verlengd. Een opvolger was er nog niet. “Ik stond er alleen voor”, kijkt Simeon terug. “Daarmee bedoel ik dat ik mijn project, het Project Simeon, in eigen handen kreeg. Er was geen coach meer die ging bepalen wat ik moest doen.”

Hij stelde een eigen team samen: een fysiotherapeut, een kracht- en conditietrainer en een coach dan wel aanspreekpunt die hij vanuit de bond kreeg toegewezen. “Ik dacht: waar voel ik me goed bij? Ik legde het voor aan mijn team: zo wil ik het gaan doen. Zijn jullie het daarmee eens? Ik ben heel dankbaar dat ik met mijn team destijds die keuzes heb gemaakt.”

Dubbele hernia

Toch leek het in januari helemaal mis te gaan. Simeon had al een tijdje last van zijn rug. Aanvankelijk dacht hij nog dat het spierpijn was. Maar tijdens een trainingskamp in het Oostenrijkse Mittersill werden de klachten alleen maar erger. “Ik sliep slecht en de trainingen gingen niet goed”, vertelt hij. “Dus deden we een test om te kijken waar de klachten vandaan kwamen. Daarbij moest ik op mijn tenen lopen. Links lukte dat wel en kon ik blijven staan, maar rechts zakte ik er vol doorheen. Ik had een totaal krachtverlies in mijn rechterbeen. Dat was wel even schrikken.”

Terug in Nederland onderging hij een mri-scan in het ziekenhuis. “Toen bleek dat ik een dubbele hernia had.”

Simeons wereld stortte even in. Vijf jaar eerder had hij al eens een enkele hernia gehad, dus hij wist wat hem boven het hoofd hing. “In eerste instantie wilde ik gewoon stoppen met deze sport. Ik ben zelf student fysiotherapie. Ik weet wat er nodig is en wat er gebeurt als je een operatie ondergaat. En dat zou in mijn geval ‘einde carrière’ betekenen. Ik had het niet meer volgehouden om nog een half jaar te revalideren en dan eventueel terug te komen.”

Financieel had Simeon zo’n periode niet kunnen overbruggen, want geen prestaties betekent ook geen inkomen. “Judo is geen goedkope sport. NOC*NSF heeft de eisen opgekrikt waardoor het heel moeilijk is om een A-status te krijgen. Ik ben nu op een leeftijd dat ik een keuze moet maken: blijf ik topsporter of begin ik een maatschappelijke carrière? Ik zou moeten werken om mijn sport te kunnen bekostigen. En fulltime werken gaat ten koste van de sport. En dat wil ik niet.”

Neuroloog

Simeon lag twee weken in bed om zijn rug niet te belasten. Dit zorgde voor enige verbetering, constateerde een neuroloog. “Als hij mij na twee dagen had gezien, dan had hij mij geopereerd, zei hij. Want dit was best wel een heftige variant, waarbij het krachtverlies normaal gesproken alleen maar erger zou moeten worden. Gelukkig ging het herstel in die twee weken zo goed, en kwam ook de kracht weer terug, dat we besloten om weer langzaam op te gaan bouwen.”

Simeon hield vast aan de doelen die hij na de Spelen in Parijs had gesteld: kwalificatie voor het EK, eind april in Podgorica, en in juni de WK in Boedapest. “Ik heb het team bij elkaar geroepen en gezegd: we gaan er alles aan doen, om  versneld terug te komen. Voorwaarde was wel dat de pijn niet terug zou komen. Anders, zo zei de neuroloog, zouden ze mij alsnog opereren.”

Drie weken later haalde hij de finale van de grand slam in Tbilisi. “Dat was een bevestiging van het gevoel dat ik had en dat ik er nog steeds bij hoor. Ik won van een voormalig wereldkampioen en twee andere, goeie gasten. Dan weet je dat je op de goede weg zit.”

Opluchting

Dus hij ging met zelfvertrouwen naar het Europees kampioenschap, dat hij bekroonde met een bronzen medaille. “Dat is natuurlijk heel bijzonder na zo’n periode”, weet Simeon. “Na heel veel denken, dingen overwegen, keuzes maken, is dat een hele mooie medaille om mee af te sluiten.”

“Blijdschap was niet mijn overheersende emotie. Meer opluchting. Ik heb mensen moeten overhalen om mee te gaan in dit plan. Ik begrijp best dat je voorzichtig moet zijn met dit soort blessures, maar ik voel het beste wat goed is voor mij. En ik ben dankbaar dat ze mij daarin het vertrouwen hebben gegeven.”

“Ik kan het niet alleen. Ik weet wat de mensen om mij heen allemaal voor mij hebben gedaan. Mijn team, mijn familie, mijn vrienden; mijn oude coach heeft mij nog adviezen gegeven op de wedstrijddag. Het zou arrogant zijn te zeggen dat het alleen door mijzelf komt.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Simeon Franklyn Catharina (@simeoncatharina)