Hoe Fonq alles veranderde voor Rixt van der Horst

Eisma’s Royal Fonq N.O.P. gaf Rixt van der Horst het plezier en vertrouwen terug dat ze langere tijd kwijt was. De gelauwerde paralympische amazone stond zelfs op het punt de handdoek in de ring te gooien. Nu verschijnt ze op het EK, dankzij het beste paard dat ze ooit had.

Het scheelde niet veel, zegt Rixt (33) uit Someren, drievoudig Europees kampioen, vijfvoudig wereldkampioen en drievoudig paralympiër, winnares van acht paralympische zilveren en bronzen medailles. Na de Spelen in Tokio in 2021 was ze er bijna mee gestopt. Haar paard Findsley ging, volgens afspraak, terug naar de eigenaar. Olympische en paralympische paarden zijn veel geld waard, en ruiters zijn vaak afhankelijk van eigenaren.

“Ik had me daar natuurlijk op ingesteld. Het was fijn dat ik een periode met Findsley kon rijden, maar het is ook verdrietig als het stopt. Je bouwt een band op met het paard, en dan houdt het ineens op. Zonder paard ben je in de paardensport niets waard.”

Plezier verloren

En zo voelde Rixt zich ook, vertelt ze. Daarbij kwam de angst om het coronavirus op te lopen tijdens de pandemie. Rixt werd tien weken te vroeg geboren en liep daardoor diverse handicaps op. Naast verhoogde spierspanning in haar benen en een evenwichtsstoornis, heeft ze ook astma en verminderde longinhoud. Het virus zou bij haar leiden tot grote complicaties, dus zonderde ze zich af. “Ik had ook lichamelijke tegenslagen. En ik begon me steeds meer af te vragen of ik me wel thuis voelde in de paardenwereld. Langzaam was ik het plezier in de topsport verloren. Ik heb me serieus afgevraagd of ik niet iets heel anders moest gaan doen.”

Investeerder

Het was een zware periode. “Ik zat mentaal in een dip,” vertelt ze. “Ik heb toen de tijd genomen om te bepalen of ik door wilde gaan in de sport.” Langzaam keerde het plezier weer terug. Precies op dat moment ontving ze onverwachts een bericht: een investeerder bood aan om samen met haar een nieuw paard te vinden.

Na twee paarden verscheen Fonq op het toneel, een hengst zonder internationale ervaring. “Ik had meteen een klik met hem, zoals bij mijn eerste kampioenschapspaard. Ik dacht dat zoiets maar één keer kon gebeuren, een soort eerste liefde. Maar nu ervaar ik het opnieuw.”

Beste kür

Met nog geen negen maanden voor de Spelen in Parijs begon ze met trainen. “Ik ging met plezier op hem rijden, zonder druk en mét vertrouwen. Fonq heeft zoveel kwaliteit in huis dat ik wist dat het mogelijk was om in zo’n korte tijd ons richting de wereldtop te krijgen. Maar dan moest alles wel op de juiste manier bij elkaar komen.”

Dat lukte. Fonq en Rixt plaatsten zich voor de Spelen in 2024. “Maar ik wist niet hoe hij zou reageren op publiek en de omgeving daar. Hij deed het geweldig. Het was zijn beste kür tot dan toe. Ik vind het bijzonder dat hij me deze ervaring geeft en dat ik weer plezier heb in het paardrijden, het beste uit mezelf wil halen. En ook dat ik hem kan laten stralen op dit podium.”

Want ze wonnen in Parijs: zilver. Wéér zilver, daar had ze er al meerdere van. Paralympisch goud ontbreekt nog, maar dat doet niets af aan haar medailles in Parijs. “Daar ben ik echt trots op.”

Twijfels

Toch verdwenen haar twijfels niet vanzelf. “Het is nog steeds hard werken om me goed te blijven voelen, om niet in oude patronen terug te vallen. Na een vliegende start in mijn carrière was ik op een gegeven moment bang geworden om te verliezen. Het was nodig om kritisch naar mezelf en de mensen om me heen te kijken: wie heb ik nodig in deze sport? Wat werkt voor mij? Ik heb nu prettige trainingsfaciliteiten en een vast begeleidingsteam waarop ik kan vertrouwen.”

Wat ook helpt: Fonq blijft nog een poosje. “Daar heb ik echt geluk mee,” zegt Rixt die opgroeide in het Friese Grou. “De eigenaar van Fonq is ook een Fries. Dat voelt grappig genoeg toch vertrouwd en is prettig in de samenwerking. Ik kan er ook gerust op zijn dat hij Fonq niet zomaar onder m'n kont vandaan koopt. Dat geeft me rust.”

Posters

Nu staan ze op het EK, begin september in Ermelo. Rixt is ambassadeur van het toernooi en prijkt op de EK-posters. Ze lacht erom. “Nee hoor, die poster hoef ik zelf niet te showen, dat is meer iets voor mijn moeder die heel trots op me is. Maar ik vind het leuk om deze rol te hebben. Zeker als ik terugkijk naar hoe ik begon: een verlegen meisje dat het liefst niet op de voorgrond stond. Sport heeft me gevormd, ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Waar ik vroeger deed alsof mijn handicap er niet was of niets voorstelde, ben ik er nu van overtuigd dat het er gewoon mag zijn. En ik hoop jongeren, met of zonder handicap, te kunnen motiveren en inspireren: ga genieten van sport.”

“In die elf jaar topsport heb ik geleerd dat sport mooi is, juist ook vanwege het voorbeeld dat je kan zijn. Maar het allerbelangrijkste zijn de mensen om je heen. Winst is prachtig, maar misschien niet het belangrijkste in je leven. Dat besef maakt me een completer mens.”