Sam Vermaat: “Elke keer als ik op mijn snowboard sta, denk ik aan hem”

Sam Vermaat leidt een leven waar zijn leeftijdsgenoten alleen maar van kunnen dromen. Als talentvol snowboarder reist hij de wereld over en de Olympische Spelen lijken binnen handbereik. Maar dan overlijdt zijn vader. Dat zet alles in een ander perspectief.

Is snowboarden een gevaarlijke sport? Sam Vermaat moet hard lachen om die vraag en antwoordt volmondig: “Ja.”

Want als de twintigjarige Brabander het heeft over zijn sport, dan gaat het niet over een veilige afdaling op een blauwe piste, maar over het springen van een enorme schans, of juist over boxen en rails. Alles met zoveel mogelijk stijl en trucs. Big air en slopestyle zijn Sam zijn disciplines.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Sam Vermaat (@samvermaat)

“Je kan goed hard vallen”, weet hij. “Iedereen in het circuit heeft wel eens een harde crash gehad. Je probeert de kans dat het mis gaat zo klein mogelijk te houden. Maar je kan altijd een fout maken of er kan iets gebeuren waar je geen invloed op hebt. Je kan bijvoorbeeld ineens wind in je rug krijgen, of van voren. Dat beïnvloedt je snelheid. Als je de landing mist kan je heel hard vallen. Of als je tijdens een wedstrijd lang op je beurt moet wachten, kan de sneeuwtemperatuur in de tussentijd veranderd zijn, of de structuur van je afzet kan veel zachter zijn geworden. Soms schat je dat verkeerd in en dat kan vervelend eindigen.”

Gescheurde enkelband

Vorig jaar nog ging het voor Sam flink mis tijdens een training. Sam: “Ik had mijn enkel heel lelijk verdraaid en daarbij mijn enkelband gescheurd. Toen dat was hersteld en ik weer begon aan het wereldbekerseizoen, viel ik al bij mijn tweede start opnieuw heel hard op die enkel. Dat was heel vervelend. Precies een jaar voor de Olympische Spelen. Ik heb veel kwalificatietoernooien moeten missen.”

Het hoort bij het freestyle snowboarden. Trucs waarmee je tien jaar geleden nog wedstrijden kon winnen, zijn nu gemeengoed. “Iedereen gaat maar harder en beter”, constateert Sam. “Je moet risico’s nemen om bij te blijven. Anders kun je net zo goed niet naar een wereldbeker gaan, want dan mag je achteraan aansluiten. Dat maakt het ook wel heel hard; ik had me al kunnen kwalificeren als mijn enkel goed was geweest.”

“Je kan heel veel winnen door hele hoge risico’s te nemen. Dat is het niet altijd waard, want je moet op de lange termijn denken. Maar zeker in een olympisch seizoen: als je net iets meer risico neemt dan de rest kan dat heel goed voor je uitpakken.”

Klein heuveltje in Halsteren

Sam was nog maar vier jaar oud toen hij voor het eerst op een board stond. Zijn vader was snowboardleraar en ook zijn moeder was een fanatiek beoefenaar van deze sport. Zodra hun zoon groot genoeg was, moest hij er ook aan geloven. “Mijn vader had een heel klein snowboard gekocht in een winkel. Voor mijn basisschool, op een heel klein heuveltje in Halsteren, heb ik mijn eerste meters gemaakt.”

Het gezin ging elk jaar twee keer op wintersport. In Nederland werd er regelmatig een indoorbaan bezocht. Voor Sam ideaal om zijn talent te ontwikkelen. Op zijn achtste won hij zijn eerste wedstrijd en drie jaar later werd hij Nederlands kampioen in zijn leeftijdscategorie. Al snel volgde een selectie voor het rookieteam van de Nederlandse Skivereniging.

Tegenwoordig zit Sam bijna de helft van het jaar in het buitenland, tot in Nieuw-Zeeland aan toe. “Het seizoen begint in augustus. Nieuw-Zeeland en Chili zijn de enige twee plekken waar dan voldoende sneeuw ligt. Als we daarvan terugkomen gaan we naar de gletsjers in Europa. Tot eind april ligt daar vaak nog wel sneeuw. Dus we kunnen best wel lang door.”

Als Nederlander is het soms lastig om op te boksen tegen de traditionele wintersportlanden. “Maar het gaat wel”, ervaart Sam. “We doen veel dingen goed: we hebben heel veel kennis over kracht- en conditietrainingen, maar ook over innovaties rondom de sport, we hebben goede coaches en begeleiding, we hebben een mooi budget waarmee we de sneeuw in kunnen. Dat heeft niet elk land. Het blijft lastig die toplanden in te halen, maar we doen goed mee. Zo nu en dan kunnen we een goed resultaat boeken en ze toch verrassen.”

A way of life

Maar hoe mooi dit allemaal ook klinkt, eind januari kwam het allemaal in een ander perspectief te staan toen Sams vader overleed. “Het competitieve snowboarden ging toen wel naar de achtergrond”, vertelt Sam. “Mijn enkel begon net weet wat beter te worden en toen gebeurde dat. Het was tegenslag op tegenslag.”

Sam windt er geen doekjes om dat hij zijn vader ontzettend mist. “Hij heeft me leren snowboarden, hij is altijd mee geweest. Hij heeft me ontzettend ge-support al die jaren. Tot de laatste dag.  Elke keer als ik op mijn snowboard sta, denk ik aan hem. Ik weet dat hij trots op me is.”

In dit olympische seizoen ligt normaal gesproken de focus op de Winterspelen in Milaan. Ook Sam wil daar uiteraard graag zijn kunsten laten zien. Maar mocht hij zich niet kwalificeren, dan is er geen man overboord. Dat heeft zijn vader hem ook bijgebracht. “Het belangrijkste vond hij, dat ik kan genieten van het snowboarden en dat ik zie hoe speciaal het leven is dat ik nu heb. Dat probeer ik ook te doen. De Olympische Spelen halen en daar resultaten halen, dat is voor mij een spel. Een heel leuk spel, maar snowboarden is voor mij meer dan dat. Het is a way of life.”