Schaatsen (m/v) ploegenachtervolging halve finales/finales

Van 7 tot en met 21 februari 2026 is het langebaanschaatsen op de Olympische Winterspelen van Milaan en Cortina d'Ampezzo. De schaatsers strijden in het Milano Ice Park om de olympische titels.

Vandaag staan de halve finales en de finales van de ploegenachtervolging voor mannen en vrouwen op het programma.

TeamNL deelnemers:

Volgt

Moeizame relatie met ploegenachtervolging 

De ploegachtervolging staat sinds Turijn 2006 op het olympisch programma. Maar hoewel Nederland sindsdien grossierde in individuele gouden schaatsmedailles, eindigde ons land zowel bij de mannen als bij de vrouwen bij de team pursuit slechts één keer op de hoogste trede van het podium. 
 
In Turijn werd Sven Kramer, Carl Verheijen en Erben Wennemars de weg naar de finale versperd door een valpartij. Het Nederlandse trio moest genoegen nemen met brons. Vier jaar later werden Sven Kramer, Mark Tuitert en Jan Blokhuijsen uit de eindstrijd gehouden door de Verenigde Staten. In de strijd om de derde plaats reed het Nederlandse trio een olympisch record, wat de nederlaag tegen de Amerikanen extra zuur maakte.  
 
Op de slotdag van het schaatstoernooi in Sotsji werd de ban gebroken. Sven Kramer, Koen Verweij en Jan Blokhuijsen hadden vóór de Spelen al aangetoond veruit de sterkste te zijn, maar in de finale werd het toch spannend. Nederland en Zuid-Korea hielden elkaar lange tijd in evenwicht, maar in de laatste vier rondes liep TeamNL langzaam maar zeker uit. De tijd van 3.37,71 betekende een olympisch record. 
 
Vier jaar later stonden de mannen van TeamNL opnieuw op het erepodium, maar wederom met een troostprijs in de handen. Noorwegen was in de halve finale te sterk, waarna voor Sven Kramer, Patrick Roest en Jan Blokhuijsen brons tegen Nieuw-Zeeland het hoogst haalbare was.

In Beijing stond TeamNL helemaal met lege handen. Marcel Bosker, Sven Kramer en Patrick Roest verloren in de halve finale opnieuw van de Noren. In de strijd om het brons was de Verenigde Staten bijna drie seconden sneller.

Goud, zilver en brons voor vrouwen

Na teleurstellende zesde plaatsen in Turijn en Vancouver duurde het eveneens tot Sochi 2014 voor de Oranjevrouwen het ereschavot mochten beklimmen. Ireen Wüst, Jorien ter Mors en Marrit Leenstra pakten in een olympisch record van 2:58:05 het goud. Ook Lotte van Beek, die de kwartfinale reed in plaats van Marrit Leenstra, kreeg een medaille. 

In de eindstrijd was TeamNL veel te sterk voor Polen. Voor Ireen Wüst was het haar vierde gouden olympische medaille en haar achtste in totaal, waarmee ze de succesvolste Nederlandse olympiër aller tijden werd. 

Bij de Winterspelen in Zuid-Korea moest TeamNL genoegen nemen met zilver. De titelverdediger bleek in de olympische finale niet opgewassen tegen het favoriete Japan. Ireen Wüst, Marrit Leenstra en Antoinette de Jong reden sneller dan in Sotsji, maar verloren na zes ronden toch met een verschil van ruim anderhalve seconde: 2.53,89 tegen 2.55,48. 

De Winterspelen in Beijing leverde de Nederlandse equipe een bronzen medaille op. Antoinette de Jong, Irene Schouten en Ireen Wüst moesten in de halve finale hun meerdere erkennen in Canada. Met Marijke Groenewoud voor Antoinette de Jong werd de Russische ploeg in de strijd om de derde plaats verslagen.