Britt Eerland is steeds blijer met zichzelf

Als topsporter moet alles aan de buitenkant perfect zijn. Dat was wat tafeltennisster Britt Eerland altijd dacht. Inmiddels weet de 25-jarige Schiedamse, voor wie maandag het WK begint, wel beter. Het leven gaat ook in de sport niet over rozen. Dit is haar monoloog over druk, frustratie en het herontdekken van jezelf.

 “Ik had het idee dat ik altijd de beste versie van mijzelf moest tonen aan de buitenwereld. Goede verhalen, geweldige prestaties en heel hard trainen. Er staan voor het team wanneer dat nodig was. Ook wanneer ik zelf niet fit was. Dat gebeurde begin vorig jaar. Ik speelde een interland tegen Italië terwijl ik het eigenlijk niet aankon. Toch liet ik mij overtuigen door anderen om mee te doen. Ik deed het vrij slecht en baalde daardoor enorm van mijzelf. Omdat ik de verwachtingen niet had waargemaakt. Ik werd er bijna depressief van op dat moment. Zat enorm met mijzelf in de knoop.”

"Ik was boos op iedereen, ook op mijzelf"

“Ik besloot daarom om weer een sportpsycholoog in te schakelen. Inderdaad, dat had ik al eens eerder gedaan. Waar ik vroeger vooral met de sporter Britt aan de slag ging, ging het nu om de mens Britt. Ik moest leren ‘nee’ te zeggen. Iets wat ik van nature niet goed kan. In het begin was het geen pretje met deze psycholoog. Ze zag bepaalde gedragspatronen bij mij terug. Dat ik niet meer met mijn hoofd ging spelen, als de druk toenam. In het begin verzette ik mij daartegen. Vond ik het moeilijk om daarmee geconfronteerd te worden. Maar na een paar keer kreeg ik door dat ze gelijk had. Ik was ervan bewust dat ik vaker in dezelfde valkuil stapte.”

Boos op iedereen
“Maar daarmee was ik er nog niet. Het frustreerde mij enorm dat ik mijn fouten inzag, maar er ondertussen weinig veranderde. Ik wist niet hoe ik mezelf moest aanpakken. Dat voelde als falen. Mede daardoor werd mijn eerste deelname aan de Top 16 een teleurstelling. Het was de eerste keer dat ik hieraan mee mocht doen, het had een hoogtepunt moeten zijn. Maar in plaats daarvan raakte ik geïrriteerd op de belangrijke momenten. Was boos op iedereen, ook op mijzelf. In mijn wedstrijd tegen Barbora Balazova ging het gelijk op, totdat het spannend werd. Daar haakte ik af omdat ik te veel aan het resultaat dacht. Ik verloor zonder een set te winnen.”

“Van mijn eerste sportpsycholoog leerde ik trucjes en mijn emoties in de hand te houden. In de jeugd was ik een stuiterbal. Stond soms te huilen tijdens het spelen. Bij deze sportpsycholoog leerde ik op jonge leeftijd manieren om weer even tot mijzelf te komen. Even een iets langer rondje om de tafel lopen. Met je hand over de zijkant van de tafel gaan. De speldjes in mijn haar goed doen. De letters op de rand van de tafel lezen. In mijn handen blazen. Even scherpte, focus, aandacht. Even een moment voor mijzelf. Even goed ademhalen. De controle weer krijgen. Accepteren dat ik fouten mag maken. Niet te snel bewegen, maar tussenstapjes maken. En dan weer door.”

Papieren favoriet
“Die rituelen geven mij rust. Maar daar op de Top 16 was ik ze even kwijt. Vorige maand, op het NK ging het mentaal wat beter. Toch was ik daar nog niet de Britt die ik kan zijn. Mede daarom verloor ik de finale van Kim Vermaas, mijn dubbelpartner. Op papier was ik de favoriet, want ik sta hoger op de wereldranglijst. Maar dat telde op dat moment niet. Toch heb ik daar een stap gemaakt. Ik had meer rust, was positiever. Heb niet alle plannen veranderd na een tegenvallend resultaat. Dat zou ik eerst wel hebben gedaan.”

“Als het niet liep in de sport, nam ik de problemen mee naar huis. Ik wilde alles zelf oplossen. Dat was niet leuk voor mijn vriend. En ik werd soms ook gek van mezelf. Gelukkig word ik sinds kort geholpen door een manager. Als er zakelijks iets is, fixt hij het. Dat betekent dat ik thuis ook echt rust heb. Ik kan mezelf beter afsluiten. Dat was best lastig. Ik speel competitie in Duitsland. Wanneer ik in Nederland ben, willen veel vrienden en familie iets afspreken. Leuk, natuurlijk! Maar ik liep mezelf ook daarin voorbij en plande mezelf helemaal vol. En dat was natuurlijk niet goed voor me. Nu zeg ik vaker ‘nee’ en doe ik een tegenvoorstel. Kijk ik eerder wanneer een afspraak mij goed uitkomt. De rust in mijzelf vinden begint bij zulke kleine stappen.”

Groter, mooier, beter
“Ken je de serie ‘Losers’ op Netflix? Daar heb ik heel veel aan gehad. Het gaat over topsporters, die vertellen hoe zij met hun dieptepunten zijn omgegaan. Hoe ze uit een slechte periode zijn gekomen. En soms een ander leven hebben opgebouwd. Het hielp mij enorm dat andere sporters soms ook wat hebben. Dat ik niet de enige ben. Dat het niet alleen maar groter, mooier, beter hoeft. Dat het leven doorgaat, ook als je niet aan het verwachtingspatroon van de buitenwereld voldoet. Er gewoon weer een toernooi komt, zelfs na de Olympische Spelen.”

“Aan het WK plak ik geen doelstelling. Zeg ik niet dat ik de zoveelste ronde wil halen, of zoiets. Ik wil voortuitgang boeken. Natuurlijk wil ik het zo goed mogelijk doen. Maar mijn eigen proces is het belangrijkst. Ik ben daarin inmiddels in een volgende fase beland. Na het ontkennen en daarna erkennen van mijn zwakke punten is het tijd voor het aanpakken. Ik merk het verschil nu al. Vroeger was ik een paar dagen voor het toernooi niet te genieten. Nu ben ik blij met waar ik sta, voel dat ik er klaar voor ben. Ik ben steeds blijer met mijzelf.”