Dieuwke Fetter: “Ik ben een handvat, midden in het geweld”

De acht is het koningsnummer van het roeien. Maar eigenlijk zou het ‘de negen’ moeten heten, want naast de acht roeiers heeft de boot ook een stuurman of -vrouw. Dieuwke Fetter heeft die rol in de vrouwen acht. “Bij de vrouwen kan ik niet zeggen: hou effe je bek.”

 “Ik omschrijf mezelf altijd als een handvat. Zonder mij komen de roeiers ook wel van A naar B. In een acht misschien niet helemaal in een rechte lijn, maar ze komen er wel. Ik heb een helikopterview. Ik kan de roeiers helpen en het makkelijker maken door het handvat te zijn op een moment dat het even nodig is. Dus je kunt me vastgrijpen als het even zwaar wordt.”

“Ik heb echt de beste baan in de wereld, want ik zit midden in het geweld. Fysiek word ik er niet moe van, ik moet vooral heel erg scherp zijn. Ik moet de roeiers zo goed mogelijk overal doorheen helpen.”

Vertrouwen

“Ik vind het fijn om mijn roeiers individueel goed te kennen. Waarin vervallen ze op het moment dat ze moe worden? De één trekt bijvoorbeeld haar schouders op, terwijl je juist moet ontspannen. Maar je wilt tijdens een race ook niet teveel aandacht leggen op één individu. Help elkaar maar. Ik probeer ze vooral te motiveren door te focussen op wat ze wél kunnen, en op het vertrouwen in elkaar: dit gaan we gewoon samen doen.”

“Ik ben niet degene die het tempo aangeeft. Het ritme wordt bepaald door de roeiers. Vergelijk het met een dirigent: die maakt ook bepaalde bewegingen, maar als hij echt gaat bepalen wanneer iemand een snaar moet aanslaan, dan is hij al te laat. Dus het is een samenspel: je ondersteunt het ritme.”

“Dat kan ik doen door te zeggen: het tempo is wat laag. Ik accentueer dat dan met een technisch punt, dat we iets anders gaan doen. Dan weet iedereen waar hij het moet zoeken. En dan kan je het lichter maken. En ik geef tijdens de race ook vaak tactische aanwijzingen: we lopen uit, of we lopen in. Het belangrijkste is dat als ik iets zeg, dat ze vertrouwen hebben dat dat klopt en dat ze er met zijn allen op kunnen reageren.”

Minimumgewicht

“Voor de race moet ik me inwegen. Je hebt een minimumgewicht voor een stuurman of -vrouw en dat is 55 kilo. Dat is voor mij tevens het maximum, anders neem je extra kilo’s mee in de boot. Dat is mijn fysieke bijdrage: dat ik zo licht mogelijk ben. Ik zorg dat ik wat lichter ben en dan drink ik het extra gewicht voor de weging erbij. Dat kan ik in het uur daarna wel weer kwijtraken.”

“Je hebt stuurmannen die een kop groter zijn dan ik ben. Die moeten echt moeite doen om af te vallen. Ik heb het geluk dat ik klein van stuk ben, waardoor ik ook makkelijker onder het minimumgewicht kan zitten, terwijl ik normaal en gezond eet.”

“Verder moet ik gewoon kalm zijn in mijn hoofd. Zodat de roeiers alleen maar hoeven in te stappen en hun taak moeten uitvoeren. In uit, in uit. Heel taakgericht met elkaar een ritme neerzetten. Alle andere dingen daaromheen, regel ik.”

Eilandje

“Als stuurvrouw zit je soms op een eilandje, want je hebt een andere rol dan een roeier. Maar ik heb nooit het gevoel dat ik geen onderdeel ben van de ploeg. Ik ben er elke dag, ik ben ook bij trainingen als ze niet in de boot zitten. Ik moet feeling hebben met de groep. Anders verzuip ik en voel ik niet meer de connectie, waardoor ik ook niet meer een meerwaarde kan zijn.”

“Het is voor iedereen anders, maar ik heb dat teamgevoel gewoon nodig: hoe staat iedereen erin, zit iedereen goed in zijn vel, hoe kan ik dat meenemen in trainingen? Ik voel me nooit een buitenbeentje in de groep, maar ik heb wel een unieke positie.”

“Op de Spelen in Parijs was ik stuurvrouw van de mannen acht. Ik vind het een leuke uitdaging om nu in de vrouwen acht te zitten. Je moet het net weer iets anders insteken. Het is een andere groep mensen met andere persoonlijkheden. Hoe breng ik dingen op een manier die bij hen aansluit? Door mijn taal en bewoordingen zorgvuldig te kiezen.”

“Ik weet niet of het aan het verschil tussen mannen en vrouwen ligt, maar ik vind het nu wel iets moeilijker. Ik moet iets beter nadenken over hoe ik dingen zeg. Minder plat. Niet gewoon ‘hoppa, hou effe je bek dicht’. Nu moet ik het wat genuanceerder brengen.”

“De afgelopen drie jaar was ik de enige stuur bij TeamNL. Maar tegenwoordig hebben we een mannen- en een vrouwen acht, dus is Jonna de Vries erbij gekomen. Dat is heel fijn, want nu kan ik ook af en toe even sparren. Of gewoon even babbelen vanuit dezelfde positie. Dat is ook wel eens lekker.”