Van strand naar sneeuw: hoe Dean van Kooij na zijn ongeluk een nieuwe passie vond

Ruim tweeënhalf jaar woonde Dean van Kooij met zijn familie in Zuid-Amerika. Nog maar net terug in Nederland, werd hij voor zijn huis aangereden. Een verlamde linkerarm was het gevolg. Noodgedwongen verruilde Dean zijn geliefde surfplank voor een snowboard.

Je gaat met je gezin naar een onbekende plek ergens op de wereld, krijgt wat geld mee en probeert een nieuw bestaan op te bouwen. Dat is zo’n beetje het format van het tv-programma Helemaal het einde.

De ouders van Dean van Kooij voelden wel wat voor zo’n avontuur en meldden zich aan. In 2017 verhuisde het Nijmeegse gezin naar Pichilema in Chili. Dean, destijds veertien jaar, had er de tijd van zijn leven. “Het was echt mega”, zegt hij. “We hebben daar twee jaar gewoond. Pichilema is de surf capital van Zuid-Amerika. Het enige wat ik daar deed was surfen en skaten. Daar is mijn liefde voor de boardsporten ontstaan.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Dean van Kooij (@deanvankooij)

Frontaal geschept

Dean en zijn twee jongere zussen volgden Nederlands onderwijs vanuit huis. Het project werd een jaar gefilmd en uitgezonden bij RTL. “We hebben toen zelf besloten daar nog een jaar te blijven wonen. Daarna hebben we een camper gekocht en zijn we acht maanden gaan road trippen door Zuid-Amerika.”

In augustus 2019 keerde het gezin terug naar Nederland, zodat de kinderen daarna met hun school konden beginnen. Maar amper drie weken later sloeg het noodlot toe. Vlak voor zijn huis werd Dean op zijn fiets aangereden toen hij de weg overstak. “Ik dacht: dat red ik wel. Maar die auto bleek 26 kilometer te hard te rijden. Ik werd frontaal geschept.”

Dean lag “volledig in de kreukels” en hield er een verlamde linkerarm aan over. Maar hij telt zijn zegeningen. “Ik had ook dood kunnen zijn. Je kunt wel heel erg zitten ‘nuilen’ dat die arm kapot is, maar het had heel veel erger kunnen zijn. Ik ben blij met hoe ik erbij sta.”

Kneedbaar

Na het ongeluk lag Dean zes weken in het ziekenhuis. Daarna volgde een revalidatie van twee jaar en nog een tweede operatie. Hij was linkshandig, dus moest hij veel dingen opnieuw leren. “Zoals schrijven, de fijne motoriek van rechts moest ik verbeteren. Het voordeel was dat ik nog jong was, dus je lichaam reageert redelijk snel. Je bent nog kneedbaar.”

Dean moest ook op zoek naar een nieuwe sport. “Ik was altijd heel sportief. Vroeger met volleybal, daarna met surfen. En dan lig je in het ziekenhuis en ben je ineens gehandicapt. Dan kun je dat allemaal niet meer. Dat was voor mij een flinke domper.”

Van de moeder van een vriendin kreeg hij een flyer dat er op Papendal een Paralympische Talentdag werd georganiseerd. “Daar kun je proeven wat de Nederlandse topsport te bieden heeft op paralympisch gebied”, legt Dean uit. “Ik ben daar toen met mijn moeder heengegaan. Dat was tegen het advies van mijn arts in, want het was een week na mijn tweede operatie en ik mocht nog niet extreem bewegen. Maar ik wilde er persé naartoe.”

“We kwamen er achter dat er wat betreft sporten toch nog best veel mogelijkheden waren. Omdat ik uit het surfen kwam, lag mijn voorkeur bij het snowboarden. Ik had het nog nooit gedaan, maar ik had wel een goed boardgevoel. De Nederlandse Skivereniging zag ook wel potentie in mij. Zo is het balletje gaan rollen.”

Ruimdenkend

Bij het snowboarden trof hij dezelfde vibe als bij het surfen en skaten. Dean voelde zich er meteen thuis. “Het zijn dezelfde soort mensen”, weet hij. “Iedereen is open en heel ruimdenkend. Het is een vergelijkbaar wereldje. Ik hou daar heel erg van. Gewoon lekker snowboarden en de rest maakt niet uit.”

In november 2021 deed Dean mee aan zijn eerste wedstrijd, die hij meteen won. “De winst die ik daar haalde was een overwinning op alles. Ik was op een niveau waar ik wilde zijn. Het was een goede start van mijn carrière.”

De Paralympische Spelen van 2022 in Beijing kwamen voor Dean net te vroeg. Momenteel ligt zijn focus op Milaan Cortina 2026. Daarvoor traint hij vijf dagen in de week en is hij regelmatig voor wedstrijden op reis. “Het is een heel leuk leven”, vindt hij. “Je maakt dingen mee die je anders niet mee zal maken. Je stapt bijvoorbeeld in Nederland in het vliegtuig en daar is het plus acht graden. En dan kom je even later in Finland aan, dan is het min 30. Dan sta je in een compleet andere wereld. En die mensen met wie je omgaat. De paralympische community is een heel kleine community, maar wel hele hechte.”

Glenn de Blois

Tijdens trainingen op Papendal leerde hij Glenn de Blois kennen. Op de Olympische Winterspelen in Beijing 2022 deed hij namens TeamNL mee aan de snowboardcross. Glenn woont in Mayrhofen, in Oostenrijk, en nodigde Dean uit om bij hem langs te komen.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Dean van Kooij (@deanvankooij)

Dean maakte dankbaar gebruik van het aanbod. Vorig jaar verbleef hij drie maanden in het Zillertal om met Glenn te trainen. “Iedere dag samen snowboarden, iedere dag samen in de gym. Glenn heeft zoveel ervaring in mijn sport. Ik kan heel veel van hem leren. Hij geeft me advies qua materiaal, techniek, mindset, racesituaties.”

Glenn is binnen de Nederlandse snowboardwereld een pionier. Hij volgde zijn eigen pad naar de internationale top, bijvoorbeeld door als eerste Nederlander met de Zwitserse selectie te gaan trainen. “Nu rijden alle Nederlandse olympische en parasnowboarders met Zwitserland mee”, weet Dean.

Zelf is hij ook regelmatig in het Alpenland te vinden. “Ik zie die Zwitserse gasten meer dan dat ik mijn eigen vrienden zie. Nederland en Zwitserland zijn echt één. Het zijn natuurlijk concurrenten, maar ook een soort broers voor mij. Het zijn hele goede rijders. Tijdens trainingskampen kunnen we tegen elkaar opboksen. Je maakt elkaar beter. Dit jaar ga ik er ook weer naartoe. De seizoenkaart is in ieder geval besteld.”