Estavana Polman: “Ik zit in het eerste vliegtuig terug naar Nederland als ik mijn laatste bal heb gegooid”

Estavana Polman (33) weet als geen ander hoe hard topsport kan zijn: langdurige blessures, gedoe met clubs en, zoals vorig jaar, buiten de TeamNL- selectie vallen. Of dat haar uit balans brengt? Nauwelijks. “Ik ben niet het type dat in een hoekje gaat zitten denken: oh, wat ben ik zielig. Hop, wakker worden en doorgaan. Er moet ’s avonds gewoon weer eten op tafel staan.” Die mentaliteit heeft ze vooral te danken aan één persoon: haar moeder.

“Een pittige tante,” noemt ze haar. “Niet lullen maar poetsen.” Het is een instelling die Estavana van haar heeft overgenomen.
Ze vertelt het tijdens een handbalfandag in Almere. Terwijl ze wordt geïnterviewd, vragen kinderen om foto’s en handtekeningen. “Is goed, lieverd, doe maar snel,” zegt ze tegen een meisje dat haar vol bewondering aankijkt en een selfie met haar neemt. “Leuk toch, zo’n dag? Ik draag er graag aan bij dat kinderen gaan of blijven handballen.”

'Doe es normaal'

Ze groeide op in Arnhem, is een echt familiemens en kijkt daarom extra uit naar het WK handbal in Nederland, eind november. “Een WK in eigen land, wie wil daar nou niet bij zijn? Het is een kers op de taart.” Toch is ze zelf nog maar zelden in Nederland: alleen met kerst en in de zomervakantie. Sinds haar achttiende woont ze in het buitenland. Jarenlang speelde ze voor topclubs in Denemarken, en de afgelopen drie jaar in Roemenië, bij Rapid Boekarest.
Haar ouders en schoonouders ziet ze regelmatig; ze springen bij in de zorg voor haar dochter Jesslynn (8) als zij of haar partner Rafael van der Vaart weg zijn voor sport of werk.

“Mijn moeder houdt me met beide benen op de grond. Als ik mijn vader bel en zeg: ‘pap, ik mis je’, dan staat hij de volgende dag op de stoep. Maar mijn moeder zou kunnen zeggen: ‘Doe es normaal, Es, ik zie je volgende week weer.’ Al is dat bij mijn dochter wél anders. Als die zegt dat ze oma mist, komt mijn moeder er meteen aan.”

Relativeren

Die sterke familiebanden, met haar ouders, met ‘Raf’, hun dochter en zijn zoon Damián, zorgen ervoor dat Estavana stevig in het leven staat. Dat evenwicht kwam haar goed van pas in moeilijke tijden. Ze kreeg de afgelopen jaren flink wat voor de kiezen: gescheurde kruisbanden, een knieoperatie, kuitblessures. Ze miste de Olympische Spelen van 2021 en kwam bovendien in conflict met haar Deense club Esbjerg, waarna ze aan de kant werd gezet.

“Ik kan goed relativeren. Ik ga niet snel in een hoekje zitten, maar natuurlijk heb ik zware dagen gehad. In de periode dat ik niet kon meetrainen en in mijn eentje in de gym zat, dacht ik soms: ik loop de nooduitgang uit. Ik kan dit niet nog een keer, met die pijn in mijn lichaam. Is het dit allemaal nog waard?
Maar ik geef niet snel op. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Niemand anders lost het voor je op. Dat bedoel ik niet negatief, maar zo is het wel. Ik heb geleerd: ik voel iets, dus ík moet er iets mee doen. Voor iemand anders werkt dat misschien niet zo, maar voor mij is dat de enige manier. Ik kies ervoor om niet te lang in een vervelend gevoel te blijven hangen. En ook: de kinderen moeten gewoon naar school, dat gaat door. Als het thuis goed gaat, gaat het met mij ook goed. Dan ben ik snel tevreden.”

Die levensles probeert ze ook aan haar dochter door te geven. “Als iets niet meteen lukt, moet je het nog een keer proberen, en soms nog vaker. Doorzetten is belangrijk.”

Fit blijven

Ze heeft een indrukwekkende erelijst, met als hoogtepunt het WK-goud van 2019, toen ze ook werd uitgeroepen tot meest waardevolle speelster. Nu, op haar 33e, is Estavana zich meer dan ooit bewust van wat haar lichaam wel en niet aankan. Haar doelen liggen tegenwoordig vooral bij fit blijven. “Toen ik jonger was, wilde ik in alles groeien en beter worden. Dat wil ik nog steeds, maar het is anders nu. Hoe ouder je wordt, hoe zorgvuldiger je met je lichaam moet omgaan. Wat niet veranderd is: ik geniet nog altijd van het spel en ik voel me goed.”

Terug naar Nederland

Eerst dus het WK. En daarna? “Ik maak nooit lange­termijnplannen. In principe heb ik nog een contract voor twee jaar bij mijn club. Maar als ik morgen denk: het is mooi geweest of als ze thuis beginnen te klagen, dan beslis ik anders. Nu gaat alles nog goed. Maar ik zit in het eerste vliegtuig terug als ik mijn laatste bal heb gegooid. Ik zou het mooi vinden om dan weer in de buurt van mijn familie in Arnhem te wonen. Gewoon mama zijn, en kijken wat er nog op mijn pad komt. Die kleine zit nu op gymnastics, maar zegt dat ze in Nederland wil gaan handballen. Dat we ooit teruggaan, is zeker.”